گفتگو با خدا
پیام های خداوند به صدها شکل و در هزاران لحظه و در طی میلیون ها سال به شما می رسد. اگر واقعاً به آنها گوش دهید، آنها را از دست نمی دهید و اگر قلباً آنها را به گوش جان سپارید، نمی توانید آنها را نادیده بگیرید.
وقتی تو چیزی طلب می کنی یعنی آن را نداری، یعنی نعمتهای بیکران حق را نمی بینی که چیزی «می خواهی».
دعای صحیح، دعای درخواست کردن چیزی نیست بلکه دعای تشکر است. زمانی که تو از پیش، از خداوند برای چیزی که مورد آرزوی توست تشکر می کنی؛ در واقع این بدین معناست که آن آرزو تحقق یافته است و این مهمترین حرف است. چون اعتراف به این واقعیت است که خداوند قبل از اینکه چیزی را از او بخواهی آن را به تو عطا کرده است.
اگر تو با ندبه و زاری چیزی را بخواهی، شانس به دست آوردن آن خیلی کم است. چون فکر نگهبانی که در پس هر اندیشه ای خوابیده این است که تو اکنون چیزی را نداری که درخواست می کنی و این فکر نگهبان به صورت واقعیت تو در می آید. تنها فکر نگهبانی که می تواند بر این فکر غلبه کند این باور و اعتقاد قلبی است که خداوند، بدون گفتگو آنچه از او خواسته شود، برآورده می سازد.
روند دعا بسیار آسان تر می شود وقتی به جای آنکه به طور ذهنی تصور شود خداوند به همه خواست ها، پاسخ مثبت میدهد، به طور شهودی پذیرفته شود که اصلا نیازی به درخواست نیست. در این صورت دعا به صورت دعای شکرگزاری در می آید و به هیچ وجه جنبه ی درخواست پیدا نمی کند، بلکه سپاسی است برای نعمت های موجود.
